Goed luisteren vertraagt
Vandaag hoorde ik een liedje van Röyksopp op de radio. De herinneringen aan een afgeladen tent op Lowlands kwamen terug. Ik zag weer voor me hoe iedereen volop genoot van de muziek van dit Noorse duo. Na een paar klanken dacht ik dat ze het nummer vertraagden, het leek ineens langzamer dan ik me herinnerde. Maar toen besefte ik me dat alles vandaag de dag gewoon sneller gaat, niet alleen de muziek… Vond ik het nummer dat ik toen zo leuk vond nu ineens saai? Nee eigenlijk helemaal niet en na toch even schakelen was het juist fijn dat het nummer juist wat langzamer ging.
Vertragen, het klinkt zo simpel en toch doen we het heel vaak niet. Privé niet en op het werk vaak al helemaal niet. Helemaal lastig als er heel veel te doen valt of als er een bijvoorbeeld een crisis is. En juist dan is vertragen zo waardevol. Niet altijd direct meegaan in de rush, maar even stilstaan, kijken en vooral goed luisteren. Goed luisteren vertraagt. En alhoewel het woordenboek vertragen omschrijft als: trager maken, tegenhouden, ophouden, uitstellen, vind ik goed luisteren juist heel waardevol, zeker als ik de juiste communicatiekeuzes wil maken. Uiteindelijk gaat het dan sneller.
Ik mag graag wandelen in het bos en fotograferen, dat werkt voor mij vertragend. Stilstaan, kijken en luisteren. Het fascineert me altijd dat je met een foto één moment kunt vastleggen en dat het een seconde later er weer totaal anders uit kan zien. In vertragen zit juist ook vooruitgang, het dwingt je om te kijken naar wat er nu is en doet een groter beroep op je intuïtie. Röyksopp betekent overigens stuifzwam, een paddenstoel. En die mag ik straks in het najaar weer graag fotograferen.
Benieuwd naar het nummer van Röyksopp? Klik hier
Ik hou van setjes van 3
Mensen onthouden gemakkelijker informatie in setjes van drie. Ik hoor het mezelf steeds vaker zeggen als er collega’s langskomen voor een presentatie of communicatie advies. Dan zie ik powerpoints met heel veel bulletpoints, te veel tekst en dus eigenlijk ook geen goed overzicht. Maak het korter en simpel en verdeel het in drie. Is gemakkelijker te vertellen en voor de ander te onthouden. Ook als je het wilt ondersteunen met tellen op je vingers, 1 (duim), 2 (wijsvinger), 3 (ringvinger). Kom je bij 4 dan stokt, probeer maar eens uit, die ringvinger gaat echt moeilijker mee. Niet nodig dus, gewoon stoppen bij 3. Je hoort het overal. Komt je kind niet aan tafel tijdens het eten? ‘Ik tel tot drie en bij drie zit je aan tafel’. Startschot voor iets? 3, 2, 1 en go! Kortom beperk je informatie tot drie! Maak het tijdens het geven van een presentatie niet onnodig lang en ingewikkeld. Vaak zijn mensen dan toch al afgehaakt of ze zijn nog bezig om al die bulletpoints op je scherm te lezen… (en zijn bij het 3e punt het spoor al bijster…).
Nog even geduld…
Vorige week was de tweede vaccinatieronde bij de organisatie waar ik nu voor werk. Bewoners kregen de tweede prik tegen het coronavirus. De stemming was optimistisch, alhoewel je je toch niet direct anders voelt na die prik. En het betekent ook nog niet dat je nu meer kan of mag. ‘Ik vraag mij af of mijn broer met zijn vrouw, die zijn ook allebei gevaccineerd, nu weer samen op bezoek mogen komen,’ vraag een mevrouw. De regels zijn nog één persoon per dag, dus helaas nog even geduld. ‘Al was het maar een afwasborstel kopen, ik zou zo graag de stad weer even in willen, even lekker winkelen’, zegt een dame met een kleine glimlach. Zo zijn er veel vragen. Het voelt niet meer ok om tegen deze mensen te zeggen dat ze nog ‘even’ geduld moeten hebben als je al een jaar verder bent.
Nog even geduld dus…. Ik moest ineens denken aan de treinreis die ik ooit met mijn gezin in Sri Lanka maakte, van Kandy naar Ella. Een prachtige reis met fantastisch uitzicht, het was alleen zes uren staan in een hobbelende bomvolle trein. Even geduld dus, alleen was voor mij de eindbestemming en eindtijd bekend. Ik wist dus waar ik aan toe was, dat weten velen nu niet.
Tegelijkertijd bewonder ik de veerkracht van veel van deze oudere mensen. ‘Ik ben de hele wereld over gereisd’, zegt een mevrouw van 86. ‘Ik ben daardoor gewend me altijd aan te passen. Dat lukt me nu ook wel. Ik zou alleen zo graag weer willen dat mijn broer samen met zijn vrouw op bezoek kan komen.’ Ik hoop dat het in dit geval echt nog maar ‘even’ geduld is en dat er snel weer meer ruimte komt voor de gevaccineerde ouderen om elkaar weer te ontmoeten (en omhelzen). En niet alleen voor de ouderen, voor heel veel mensen!
Stilte
Vandaag sprak ik een oud veteraan. Morgen krijgt hij zijn vaccinatie tegen het coronavirus. ‘Het is een bijzondere dag, een heel klein begin van het einde. Ik kijk er echt naar uit.’ Zijn verhaal greep me aan. De dingen die hij in zijn leven heeft meegemaakt kan ik mij amper voorstellen.
Waar ik het af en toe heerlijk vind om de stilte op te zoeken – vandaar mijn grote liefde voor de winterse landschappen in Lapland – is zijn stilte echt heel schrijnend. Een stilte op een eigen kamer omdat hij tijdelijk in quarantaine moet als hij uit het ziekenhuis terugkomt. Een stilte op de gangen omdat er amper activiteiten in groepen zijn. Een stilte in het hart omdat een gekoesterde vriendschap langzaam is leeggebloed omdat het niet bestand is tegen alleen maar contact via de app. Deze stilte geeft hem het gevoel alsof hij weer in een oorlog zit. Maar de grootste vijand is nu een virus. ‘Het moet een keer afgelopen zijn’, zegt hij terwijl hij naar de foto van zijn kleindochters kijkt. ‘Ik geloof er in, de vaccinatie. Geef mij die spuit maar.’
Ik hoop dat velen hem zullen volgen in die gedachte. Al is het maar alleen voor deze man, die zei dat hij eigenlijk niet meer weet wat geluk is, die zoveel heeft meegemaakt. Dat hij zijn kleindochters weer kan vasthouden en knuffelen. Dat is de vorm van stilte die ik hem – en zoveel anderen met hem – gun!